Εν μέσω πανδημίας και παραμονές της εθνικής επετείου της 25ης Μαρτίου η Μαρία Ευθυμίου μας δίνει ένα αισιόδοξο μάθημα Συγκριτικής Ιστορίας: συγκρίνει τους Έλληνες του 1821, οι οποίοι επαναστατώντας επιδίωξαν και -προς έκπληξη του τότε κόσμου-πέτυχαν ένα ελεύθερο και ανεξάρτητο κράτος, με τους Έλληνες του 2020, οι οποίοι μάχονται κατά του θανατηφόρου ιού με αίσθημα, ως επί το πλείστον, ατομικής και συλλογικής ευθύνης για το αύριο της ελληνικής κοινωνίας κάνοντας πάλι την έκπληξη. Για άλλη μια φορά, λοιπόν, επίκαιρος ο σοφός αγράμματος Μακρυγιάννης: προτάσσοντας το “εμείς” στο “εγώ” η Ελλάδα θα κερδίσει παλικαρίσια έναν ακόμη πόλεμο. Και ο Άγγελος Σικελιανός στο ποίημά του Μακρυγιάννης συμπληρώνει:
Κι όλων μας το αίμα θέλει να μπει μες στ’ αυλάκι,
το ίδιο χωράφι να ποτίσει, στρατηγέ μας!
Τι πια δεν είμαστε στο «εγώ», ως Εσύ μας το ‘πες,
μα σήμερα είμαστε στο «εμείς», κι ας μαζωχτούμε
σ’ έναν σκοπόν, αν θέλουμε να φκιάσουμε χωριό και κόσμο!
το ίδιο χωράφι να ποτίσει, στρατηγέ μας!
Τι πια δεν είμαστε στο «εγώ», ως Εσύ μας το ‘πες,
μα σήμερα είμαστε στο «εμείς», κι ας μαζωχτούμε
σ’ έναν σκοπόν, αν θέλουμε να φκιάσουμε χωριό και κόσμο!
Σμαράγδη Γαλημιτάκη, εκπαιδεύτρια γλωσσικού γραμματισμού
